Chimera z głębin Oceanu

Chimera – ryba

Zdalnie sterowany łazik Mały Herkules (The Little Hercules), biorący w 2010r. udział w wyprawie Okeanos Explorer, naukowego programu badającego morza na całym globie, zarejestrował niezwykłą Chimerę.

Chimera została uchwycona w otchłani głębin Oceanu Spokojnego w pobliżu indonezyjskiej wyspy Sulawesi. Chimery są najbliżej spokrewnione z rekinami, choć według NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration) ich ewolucyjny rodowód rozdzielił się od rekinów prawie 400 milionów lat temu i od tamtej pory pozostają oddzielną grupą. Podobnie jak u rekinów, szkielet Chimery zbudowany jest z chrząstki. Boczne linie biegnące wzdłuż ciała to receptory, które wykrywają fale ciśnienia (podobnie jak uszy). Przerywana linia na przedniej części głowy (w pobliżu pyska) to Ampułki Lorenziniego – rodzaj eksteroreceptorów służących do elektrolokacji. Te galaretowate ampułki umożliwiają wykrywanie nawet bardzo słabych impulsów elektrycznych, zmian pola magnetycznego, zmian temperatury i zasolenia wody. Działają na zasadzie półprzewodnika zamieniając sygnały dochodzące z zewnątrz na impulsy przekazywane do mózgu. Pomagają rybie w lokalizowaniu zdobyczy lub zagrożenia, umożliwiają orientację na zasadzie kompasu.

Chimery występują w wodach oceanicznych ciepłych i gorących stref klimatycznych, na głębokościach od 100 – 1400 m. Żywią się dennymi bezkręgowcami i rybami.

Cechy charakterystyczne:

• ciało wydłużone
• pysk krótki, zaokrąglony
• ogon długi, cienki
• cztery szczeliny skrzelowe położone blisko siebie i przykryte fałdem skórnym, z zewnątrz widoczna tylko jedna szczelina skrzelowa z każdej strony głowy
• duże płetwy piersiowe
• pierwsza płetwa grzbietowa wysoka, wyprostowana, z pojedynczym, mocnym kolcem, połączonym z gruczołem jadowym
• druga płetwa grzbietowa długa i niska