Kirysek trójpręgi

Kiryski trójpręgie - ryby akwariowe

Kirysek trójpręgi (Corydoras trilineatus) –  ciekawie ubarwiona, niewielka ryba akwariowa z rodziny kiryskowatych.

Kirysek trójpręgi - Corydoras trilineatus - Występowanie

Ameryka Południowa. Szeroko rozprzestrzeniony gatunek. Występuje w dorzeczu Amazonki w Kolumbii, Peru i Brazylii oraz w wielu systemach rzecznych Surinamy. Zamieszkuje niewielkie kanały, cieki, baseny i zalane tereny leśne.

Kirysek trójpręgi - Corydoras trilineatus - Charakterystyka i usposobienie

Osiąga do 5.5 cm. Ciało koloru słomkowego, u góry nieco brązowe. Podbrzusze białe lub blado szare. Pokrywy skrzelowe z zielonkawym połyskiem. Nakrapiany wzór na ciele bywa różny, punkciki układają się w linie, które tworzą trzy widoczne pasy, biegnące wzdłuż linii bocznej – stąd jego potoczna nazwa Kirysek trójpręgi (Three lined Cory). Na głowie wzór przypomina siateczkę. Płetwa ogonowa z pięcioma poziomymi paskami, płetwa odbytowa nakrapiana, płetwa grzbietowa zazwyczaj z większą czarną plamą, ale występują też osobniki bez niej.

Prawie zawsze mylony z Kiryskiem Julii (Corydoras Julii) i w większości przypadków sprzedawany pod niewłaściwa nazwą. C. Julii jest bardzo rzadkim gatunkiem, niemal niedostępnym w handlu. W odróżnieniu od Kiryska trójpręgiego ma on całe ciało pokryte drobniutkimi punkcikami, ciemny pas na linii bocznej jest bledszy i nie sięga tak daleko w kierunku głowy. Niemniej jednak rozróżnienie tych dwóch gatunków bez wiedzy na temat pochodzenia może być trudne.

Samice wyraźnie większe, szersze i bardziej krągłe – szczególnie jest to widoczne patrząc z góry. Samce mniejsze, smuklejsze. Końcówki płetw dorosłych samców są przeważnie ostrzej zakończone.

Kiryski trójpręgie są spokojnymi, ławicowymi rybkami. W środowisku naturalnym pływają w dużych ławicach. W akwarium zaleca się trzymanie min. 6 szt., preferowane więcej. W większej ilości będą znacznie śmielsze i aktywniejsze.

Kiryski nie posiadają łusek. Ich ciało chronią, ułożone w dwóch rzędach, płytki kostne. Dodatkową funkcję odstraszającą pełnią pierwsze promienie płetw piersiowych i grzbietowej. Są one bardzo ostre i mogą łatwo zaplątać się w siatkę czy boleśnie ukłuć. Dlatego opiekując się kiryskami należy zachować ostrożność.

Przystosowane są do przeżycia w wodach ubogich w tlen. Mają zmodyfikowane jelito, które funkcjonuje jako dodatkowy narząd oddechowy i dzięki niemu mogą pobierać powietrze atmosferyczne znad wody. W akwarium często gwałtownie podpływają do powierzchni aby zaczerpnąć powietrze. Takie zachowanie jest całkowicie naturalne.

Kirysek trójpręgi - Corydoras trilineatus - Odżywianie i karmienie

Wszystkożerne. W akwarium można podawać dobrej jakości pokarm suchy, opadający na dno, regularnie uzupełniając go żywym i mrożonym np. dafnią, artemią, ochotką, wodzieniem.

Kirysek trójpręgi - Corydoras trilineatus - Akwarium

Niewielkie stadko kirysków można trzymać w 45 l zbiorniku, koniecznie z miękkim podłożem, tak aby nie pokaleczyły sobie delikatnych wąsików i brzuszka. Najlepiej będą się czuły w zbiorniku urządzonym na wzór biotopu Amazonki. Do tego celu potrzebny będzie drobny piasek rzeczny, suche korzenie, poskręcane gałązki i liście np. buku, dębu, ketapangu. Te naturalne dekoracje będą stopniowo uwalniać do wody bardzo pożądane garbniki i zabarwią wodę na kolor słabej herbaty. Dodatkowo wodę można także przefiltrować przez torf. Światło nie powinno być za jasne. Rośliny w naturalnych siedliskach nie występują.

Wrażliwe na zanieczyszczenia – wymagają regularnych podmian i czyszczenia podłoża. Przede wszystkim ich wąsiki narażone są na infekcje poprzez częsty kontakt z rozkładającymi się, gnijącymi szczątkami (siedlisko bakterii).

Gatunek spokojny i pokojowo usposobiony. Może być łączony z małymi kąsaczowatymi, karpiowatymi, labiryntowymi, pięlęgniczkami i łagodnymi sumami np. tetry, razbory, danio, gurami, małe pielęgniczki. Nie będzie odpowiednim towarzystwem dla dużo większych i agresywnych gatunków. Będą wyjadać ikrę i narybek współmieszkańców.

Kirysek trójpręgi - Corydoras trilineatus - Rozmnażanie

Rozmnażanie podobne jak u innych kirysków. Akwarium tarliskowe powinno mieć min. 45 cm długości. Jako podłoża można użyć piasku, ale nie jest to konieczne. Do filtracji wystarczy nieduży filtr gąbkowy. Optymalne parametry wody do rozmnażania to 6.5 pH i temperatura 23-24°C. Pomocne może być przefiltrowanie wody przez torf lub użycie wody demineralizowanej. W zbiorniku umieszczamy kępy drobnolistnych roślin np. mchu lub sztuczne mopy akwarystyczne.

Na każdą samiczkę powinno przypadać 2-3 samczyków. Ryby przed planowanym tarłem obficiej karmimy żywymi lub mrożonymi pokarmami. Kiedy samice będą zauważalnie grubsze (pełne jaj) należy wykonać dużą podmianę chłodniejszej wody (ok. 50%), zwiększyć napowietrzanie i cyrkulację. Proces ten powtarzamy codziennie aż do uzyskania tarła.

Trzeba tutaj pamiętać, że wiele gatunków ryb rozmnaża się sezonowo. Jeżeli kiryski nie będą chciały wytrzeć się latem, spróbujmy zimą. Ponadto wskazana jest cierpliwość bo niektóre gatunki późno osiągają dojrzałość płciową. Warto próbować różnych metod np. podmiany o innej porze dnia, większe natlenianie itp.

Zaloty rozpoczynają samce. Ganiają samiczkę po całej długości akwarium. Po kilku dniach role się odwracają i krótko po tym dochodzi do tarła w typowej dla kirysków pozycji T – samiec pod kątem 90° do samicy obejmuje płetwami piersiowymi jej głowę i uwalnia do jej pyszczka mlecz. Samica uwalnia już zapłodnione jajeczka (2-4 szt.) do wcześniej utworzonego koszyczka ze swoich płetw brzusznych, po czym odpływa i składa je w wybranym miejscu np. na szybie akwarium, płaskim kamieniu lub wśród drobnolistnych roślin. Sytuacja powtarza się kilkukrotnie i trwa zwykle 2-3 godziny. W całym cyklu dorosła samica składa ok. 100-150 jaj.

Po tarle dorosłe kiryski należy odseparować lub przenieść ikrę do oddzielnego akwarium. Jaja łatwo pleśnieją. Trzeba bacznie obserwować i usuwać każde zepsute ziarenko. Można też temu zapobiec dodając do wody kilka kropli błękitu metylowego.

Wylęg, w zależności od temperatury, następuje po 3-5 dniach. Początkowo larwy odżywiają się ze swoich woreczków żółtkowych. Po tym czasie można podawać im najmniejsze pokarmy np. larwy solowca, nicienie mikro.

Narybek do prawidłowego rozwoju wymaga czystej, natlenionej wody i wydaje się mniej podatny na choroby, gdy jest chowany na cienkiej warstwie piasku.