Skrzeczyk karłowaty

Skrzeczyki karłowate - ryby akwariowe

Skrzeczyk karłowaty (Trichopsis pumila) – ładnie ubarwiona, niewielka słodkowodna ryba akwariowa z rodziny guramiowatych.

Skrzeczyk karłowaty - Trichopsis pumila - Występowanie

Środowisko naturalne Skrzeczyków karłowatych.

Azja. Występuje w dolnym dorzeczu rzeki Mekong w Laosie, Wietnamie, Kambodży i Tajlandii, a także w dziale wód w środkowej i południowej Tajlandii. Zamieszkują wolno płynące i stojące wody z obfitą roślinnością – niewielkie stawy, pola ryżowe, bagniska, zalane obszary leśne.

Skrzeczyk karłowaty - Trichopsis pumila - Charakterystyka i usposobienie

Dorosłe osobniki dorastają do 4 cm długości. Ciało blado brązowe. Od pyska do płetwy ogonowej, wzdłuż linii bocznej, przebiega brązowa smuga. Nieco wyżej znajduje się, oddzielony białawym obszarem, rząd brązowych plamek. W pewnych warunkach świetlnych boki mają zielonkawy opalizujący kolor. Tęczówka oka jest jasnoniebieska, a zewnętrzne części oka pomarańczowe. Płetwy jasnoniebieskie z czerwonymi plamkami, obrzeżone czerwonym i niebieskim kolorem.

Rozróżnienie płci u skrzeczyków karłowatych.

Rozróżnienie płci może być kłopotliwe. Dojrzałe płciowo samce są intensywniej ubarwione i mają dłuższe płetwy brzuszne, grzbietową, odbytową i ogonową. Dorosłe ryby można również z tyłu oświetlić mocnym światłem – u samic, pod pęcherzem pławnych, będą widoczne żółte jajniki.

Tak jak inne guramiowate, mają dodatkowy narząd zwany labiryntem, który umożliwia im oddychanie powietrzem atmosferycznym. Dzięki niemu mogą przeżyć w wodach stojących, ubogich w tlen.

Łagodnie usposobione i dość nieśmiałe ryby, jedynie samce mogą być agresywne wobec siebie. W akwarium zaleca się trzymanie w parach lub w małych grupach z przewagą samic (2-3 na jednego samca). Co ciekawe, w okresie tarła, podekscytowane, wydają z siebie skrzeczące dźwięki – stąd przyjęła się polska nazwa gatunku – Skrzeczyk. Z badań wynika, że charakterystyczne odgłosy nie tylko są ważne podczas zalotów, ale również służą do wyznaczania hierarchii wśród samców. Dźwięki te powstają poprzez gwałtowne uderzenia płetw piersiowych o ciało i mogą się różnić częstotliwością i natężeniem w zależności od poszczególnych osobników.

Skrzeczyk karłowaty - Trichopsis pumila - Odżywianie i karmienie

W naturze odżywiają się zooplanktonem, drobnymi owadami, larwami owadów i małymi bezkręgowcami. W akwarium, z czasem, przyzwyczają się do pokarmów suchych, ale powinny dostawać również dużą ilość pokarmów żywych i mrożonych np. Dafnia, Ochotka, Artemia. Zróżnicowana dieta zapewni im dobrą kondycję i ładne ubarwienie.

Skrzeczyk karłowaty - Trichopsis pumila - Akwarium

Dla pary lub haremu odpowiednie będzie już ok. 40 litrowe akwarium, najlepiej częściowo obficie obsadzone roślinnością z dużą ilością miejsc zacienionych. Dobrym wyborem będą rośliny łodygowe i pływające. Sprawdzą się również Kryptokoryny. Do dekoracji można użyć kawałków suchego drewna, na których mogą rosnąć Mikrozoria lub mchy. W zbiorniku można umieścić również suche liście, które zapewnią dodatkowe schronienie, będą uwalniać do wody pożądane związki humusowe, a także będą alternatywnym źródłem pokarmu dla narybku.

W środowisku naturalnym zamieszkują wody stojące, dlatego w akwarium należy unikać silnego ruchu wody. Akwarium powinno być przykryte, aby zapewnić im dostęp do ciepłego i wilgotnego powietrza atmosferycznego oraz aby zapobiec ich wyskakiwaniu.

Nie są polecane do akwarium towarzyskiego. Nie mogą być łączone z dużo większymi, agresywnymi lub energicznymi rybami. Najlepiej trzymać je w akwarium gatunkowym, ale towarzystwo małych stadnych ryb nie powinno stanowić problemu np. Microdevario, Boraras lub Trigonostigma.

Będą polować na krewetki Caridina i Neocaridina.

Skrzeczyk karłowaty - Trichopsis pumila - Rozmnażanie

Skrzeczyki karłowate budują pieniste gniazda przy powierzchni wody. Do rozmnożenia potrzebne będzie osobne akwarium tarliskowe, urządzone jak w opisie wyżej. Narybek do prawidłowego rozwoju labiryntu wymaga ciepłego i wilgotnego powietrza, które pobiera z nad powierzchni wody. Koniecznie należy szczelnie przykryć akwarium (niektórzy hodowcy używają folii spożywczej).

Przed tarłem wybraną parę należy oddzielić. Samiec buduje pieniste gniazdo pod szerokim liściem lub wśród roślinności drobnolistnej i do czasu jego ukończenia nie będzie tolerował samicy. Do tarła zwykle dochodzi pod wybudowanym gniazdem w uścisku typowym dla guramiowatych – samiec owija się wokół samicy. W momencie kulminacyjnym uwalniany jest mlecz i jajeczka, które samiec zbiera do pyszczka i przenosi do gniazda. Proces ten jest powtarzany, aż samica pozbędzie się wszystkich jaj. W trakcie całego tarła może być ich od 100 do 170 szt.

Po tarle samiec chroni terytorium i opiekuje się ikrą oraz narybkiem. Wylęg trwa 24-48 godzin. Larwy pozostają w gnieździe przez kolejne 2-3 dni. Jeżeli coś wypadnie z gniazda, samiec zbiera i odnosi z powrotem na miejsce. Kiedy narybek zacznie swobodnie pływać opiekun traci zainteresowanie. Rodzice zazwyczaj nie zjadają młodych.

Narybek przez pierwszych kilka dni wymaga najdrobniejszych pokarmów w proszku lub płynie, po czym będzie mógł być karmiony nicieniem mikro lub larwami solowca. Zaleca się częste, ale niewielkie podmiany wody.